Blogs

Dit stukje lucht past naadloos.  Die bomenrij staat als een huis, maar dat meer met die boot, dat is een zooitje. Andere kleuren, andere vormen. ´t Past gewoon niet.

Het lijkt of ik de laatste weken een puzzel probeer te leggen met stukjes uit verschillende dozen. Mijn discipline zorgt dat ik doorga, maar er zijn ook momenten van moedeloosheid die op mijn schouder kloppen.

Wat ben ik aan het doen?

Ik ruim spullen op. Maak het verschil tussen ´mag blijven´, ´kan weg´ en ´krijgt een 2e kans´.
Ik besef dat in het woord opruimen, het woord ´ruim´ zit. Ruimte maken, in mijn huis en in mijn hoofd.
Nou zo ver is het nog niet.

Stapvoets

Bij elke lade sijpelen oude herinneringen mijn geheugen binnen. Tussen de fotoboeken op zolder passeert de tijd stapvoets.
Kinderboeken brengen mij terug naar de tijd dat mijn kinderen nog tegelijk op mijn schoot kropen. Met hun beide lijfjes tegen mij aan om geen woord te missen. Ogen vol verwondering. Hoe zou dit verhaaltje aflopen? Inmiddels schrijven ze hun eigen verhaal.
Ik stuit op de verkleedkoffer waar de hele buurt uit kwam lenen. Het stilste meisje van de klas was voor een dag de mooiste prinses. De week erna was ze piraat. Mijn dochter schommelt als Pipi in de tuin. Haar staartjes scheef op haar hoofd. Mijn zoon staat op een keukentrapje.
Zijn hoofd door de deuropening van een speeltentje. ̈¨Kijk Mam, de tent is mijn jurk¨. Zijn ogen fonkelen.
Elke dag is een sprookje.

Ik schrijf Bewaren op een doos. Hij is zo vol. Als ik hem optil, voelt hij warm aan. Of is het mijn hart?

8000

Als je dankbaarheid in stukjes kon vangen, werd het een puzzel van 8000 stukjes. Mijn gezin waarin ik opgroeide; mijn ouders, mijn zus, familie, vriendinnen, liefdes die mijn hart raakten. Toen mijn eigen gezin, de papa van mijn kinderen, mijn prachtzoon, mijn prachtdochter en dan een nieuwe liefde, die nog dieper gaat dan ik dacht aan te kunnen. En nog altijd mijn lieve ouders, mooie zus en mijn prachtkinderen inmiddels jong volwassen.

Ze komen allemaal voorbij, via boeken, foto's, Sinterklaasgedichten en ansichtkaarten. Als een stem van het polygoonjournaal klinken in mijn hoofd de verhalen bij de beelden. Zo werken herinneringen dus. Opgeslagen in mijn brein worden ze opnieuw ingekleurd en komen even tot leven. Als oude stilstaande dia´s schuiven ze voorbij.

Ik pak Marie Kondo er nog eens bij; de Japanse opruimgoeroe. Zegt zij ook iets over de moeilijkste fase in het opruim proces? Wat doe ik met de vlijmscherpe herinneringen van niet gelukte relaties? Met mijn dagboeken vol littekens? Met de foto´s met rafelranden?

Kleur

Maar wat is niet gelukt? Geluk is een moment. Ieder contact, elke gebeurtenis heeft mij iets gebracht. Heeft kleur gegeven aan mijn ziel.
Marie Kondo zegt; Stel jezelf de vraag: Heeft dit object nog een rol in je leven of heeft het zijn rol vervuld? Hetzelfde geldt voor mensen. De één wordt een vriendin of een geliefde voor een korte tijd, de ander voor langere tijd. It´s all good.

Door hun bijdrage aan mijn leven te erkennen en ze met dankbaarheid los te laten, ruim ik op. Komt er ruimte voor de dingen en mensen die ik nu koester en die me nu iets te brengen hebben.
Kan ik dat: loslaten? Of wil ik diep van binnen liever anders vasthouden?

Naarmate mijn kasten leger worden trekken de fases uit mijn leven sneller aan me voorbij. Ik ben zoveel meer dan plakboeken verleden. Wat hebben die momenten met mij gedaan? Hebben ze me sterker gemaakt? De scherpe kanten van me afgeslepen?
Ben ik dichter bij diegene gekomen die ik ten diepste ben?

De dozen ´kan weg´ en ´2e kans´ beginnen zich te vullen. Korte mette met die voorzichtige instelling van stel dat, en je weet maar nooit…
Dat klopt ja: je weet het niet, niets is zeker.

Vlinders

Wat ik inmiddels wel zeker weet : Waardevolle momenten  hoef je niet in materie te bewaren, niet anders vast te houden.
Ze vinden jou. Onverwachts. Ze duiken haarscherp op in je geheugen als zij denken nodig te zijn. Probeer ze niet te vangen.
Het zijn net vlinders, op z'n mooist als je ze vrij laat.      

Wat een verademing om woorden te geven aan ingrijpende gebeurtenissen in  je leven.
Kom samen met mij schrijven na de zomer!